თითქოს ერთი ჩვეულებრივი პროფესიაა "სტაიანშიკობა", დგახარ, მეთვალყურეობ მანქანებს, სხვა არაფერი. მაგრამ შეიცნო ამ პროფესიის მთელი სირთულე, რამოდენიმე დღიანი დაკვირვება უნდა აწარმოო. მე კი მქონდა ამის შესაძლებლობა, რადგან ჩემი ფანჯრები თბილისის N51 საჯარო სკოლას უყურებს. იქვეა მანქანების სადგომიც, რომელსაც ერთი ჩია ძია კაცი დარაჯობს, განუყრელი შავი კეპით, შავი სთვალითა და შავი ჩანტით. ეტყობა აქაური არ არის, ალბათ ჩამოსულია, ეტყობა ჯანმრთელობის პრობლემაც აქვს, გონებაშეზღუდულია (არ მიყვარს ამ სიტყვის ხმარება) და ასე გააქვს თავი.
დილიდან საღამომდე ერთი თავიდან მეორმდე დადის, მძღოლებს ეხმარება, კეთილსინდისიერად ასრულებს თავის თავზე დაკისრებული მოვალეოებებს წვიმაა თუ დარია. თითქოს ჩვეულებრივი პროფესიაა, დასაფასებელიც, მერე რა რომ თვითნებურად დანიშნული და არაოფიციალური, ლუკმა-პურის საშოვნელად სხვა გზა რომ ვეღარ იპოვა, ასე წვალობს... ვინ იცის რა ქარ-ცეცხლი ტრიალებს მის გულში?... აგერ უკვე ერთი თვეა ვაკივირდები და სიმართლე გითხრათ გული მიკვდება, რატომ? ახლავე გეტყვით, ჩემო მკითხველო. რატომ და ბევრი ე.წ "ახალი ქართველი" უკადრისობს, ზიზღოთ ეპყრობა და არად აგდებს ჩია კაცს, რომელსაც ღმერთმა უწყის როგორ დაეხმარება თუნდაც 10 თეთრი. "ახალი ქართველი" კი გაიბრინძება, ძვირადღირებულ მანქანაში ჩასკუპდება და მტელი სისწრაფით მოწყვიტავს მანქანას, აქაო და მე ვარ და ჩემი ნაბადი, შენ ვინ მიგდიხარო?! ძია კაცი კი ისევ მუყაითად აგრძელებს თავის საქმიანობას და იმ კეთილ ადამიანს ელოდება, რომელიც პურის ფულს მისცემს და ამით სიცოცხლეს შეუნარჩუნებს! სიმართლე გითხრათ არც ისე ცოტაა გულისხმიერი, ზოგი რჩევასაც კი ეკითხება, ისიც მთელი გულით ეხმარება და პატარა ბავშვივით ლაღობს, ე.ი საჭირო კაცია, ვიღაცას დაჭირდა...
ვერსასდროს დავივიწყებ მის ბედნიერ სახე, თვალებს, როდესაც ჩვენს ეზოში ქორწილი იყო, საპატარძლოს მანქანის მძღოლმა კი მას ხუთ ლარიანი აჩუქა. მოხუცს თვალები მადლიერებით აევსო, ფულს კიდევ ერთხელ დახედა, ხელი მაგრად ჩაბღუჯა, გულში ჩაიკრა და ბედნიერი ნაბიჯი არეული გაუყვა გზას, მეც მასთან ერთად გახარებული თვალს ვადევნებდი და ცრემლი მომდიოდა, როდესაც ჩია ძია კაცმა ფულს კიდევ ერთხელ დახედა, გულში ჩაიკრა და გზა ისევ განაგრძო...
რა მცირედს შეუძლია გახადოს ადამიანი ბედნიერი, ნუ დავიშურებთ ხალხო ამ მცირედს... და ვეცადოთ ჩვენი მომავალის განჭვრეტა, რადგან არავინ არ ვართ არაფრისაგან დაზღვეულნი... დღეს შეიძება "ფულში დავცურავთ", მაგრამ ხვალ გამხმარი პური მოგვენატროს... ამიტომ ვაკეთოთ სიკეთე, ნუ ვიქნებით ძუნწები და ერთი ადამიანი მაინც ვიხსნათ ს ი კ ვ დ ი ლ ი ს ა გ ა ნ !
12.06.2008 წ
No comments:
Post a Comment