მარტოხელა დედა გმირი თუ?

ერთი ისტორია მომიყვა ჩემმა ახლობელმა, გავოცდი, ამეტირა...

ერთ გოგოს შვილის აყვანა სურდა, შვილის აყვანის რიგშიც იდგა, თავის რიგს ელოდა მოთმინებით, თუმცა სხვა ძალებსაც არ იშურებდა...

დაურეკეს და უთხრეს, ერთი გოგო საკუთარ შვილზე უარს ამბობდა, რადგან არავინ იცოდა შვილს, რომ ელოდებოდა და ეშინოდა ოჯახს არ გაერიყა, ამიტომ საკუთარ შვილზე ამბობდა უარს...

რა თქმა უნდა, წამოიყვანა... ძლივს დააშორა დედა-შვილი ერთმანეთს... არასდროს ამოუვა მას ეს სცენა თვალებიდან, ისევე როგორც დედა ვერ დაივიწყებს შვილს, რომელიც "ხალხი რას იტყვის" გამო "გაწირა, შეელია"... ვერ აღმოჩნდა ძლიერი, რომ ყოფილიყო "მარტოხელა დედა"...

მარტოხელა დედობა დღეს საქართველოში ძალიან ძნელია...ალბათ იტყვით რატომო? რატომ? აა, ალბათ თქვენ ვერ გამიგეთ, მარტოხელა დედაში მე ვგულისხმობ იმ გმირ დედებს, რომლებმაც არ მიაქციეს არავის ყურადღება და შვილები გააჩინეს, რის გამოც ისინი გარიყა ოჯახმა, ნათესავებმა, მეგობრებმა და მოკლედ ყველამ... მათ უწევთ თავშესაფრებში ცხოვრება და კეთილი ადამიანების დახმარების იმედად არიან...

და რისთვის ასეთი გარიყვა? იმიტომ რომ მან ქმრის გარეშე შვილი გააჩინა? ახალი სიცოცხლე მოავლინა? რატომ ასეთი უგულობა? იმიტომ, რომ შეგარცხვინა, ცუდად მოიქცა? ოჯახს სახელი გაუტეხა? მოიცათ და რატომ შეაგრცხვინათ? რატომ გაგიტეხათ სახელი? იმიტომ, რომ შვილი გააჩინა? აბა აბორტი ჯობდა? შვილის მკვლელობა? სამწუხაროდ, გამიგია შემთხვევები, როდესაც დედებს მიჰყავთ შვილები აბორტის გასაკეთებლად, ანუ ისინი კლავენ თავიანთ შვილიშვილებს, ცხოვრებას უმახინჯებენ საკუთარ შვილს და ამის მერე უკვირთ რატომ არ არიან ბედნიერები?! ბედნიერება სხვის უბედურებაზე, მითუმეტეს შვილის და შვილიშვილის გაუბედურებით, არ შენდება... ხო ძნელია, გაიზარო, გაიზრო, რომ შენი შვილი შვილს "ისე აჩენს" (როგორც ხალხი ამბობს), მაგრამ მერე რაა? მიიღე, შეიყვარე, ნუ აყვები სხვების აზრს და იყავი ბედნიერი შენი შვილის ბედნიერებით თუ მას უნდა, რომ ჰყავდეს შვილი...

არა, არა, გამეცინა ეხლა, ოღონდ სიმწირსგან, რატომ? ხო, გამახსენდა, როცა შვილი ვინმეს, გალახავს, მოკლავს, გააუბედურებს და ა.შ. (ვითომ ეს არ არის ოჯახის სახელის გატეხვა, შერცხვენა...) საუკეთესო ადვოკატებს დაუქირავებთ, სასამართლოები გულშემატკივრებით გაივსება... ატირებული ეკლესიაში გაიქცევი, ცრემლებად დაიღვრები დედა ღვთისას ხატის წინაშე, ყველაფერს იზამ, რომ შვილი გარეთ გამოუშვან, ციხეში არ ჩასვან, სასჯელი შეუმსუბუქდეს და ისეთ შვილს, რომელიც შვილს გააჩენს, რომელიც ახალ სიცოცხლეს, სუნთქვას მოავლენს ამქყვეყნად, ზურგს აქცევ, გარიყავ, არ მოიკითხავ... 

რატომ, რატომ ხდება ასე? ნუთუ ასე დავბრმავდით? ასე დაგვეხშო გულის კარები? ასე დავშორდით უფალს? როცა ერთს მოიძულებ, მაშინ მეორეს როგორ შეიყვარებ? თუ სიძულვილი შეგიძლია, თან ისეთი, რომ შვილს მოიძულებ შვილიშვილის გამო, მაშ შენ არ შეგძლებია არც არავის სიყვარული, არც მეუღლის, არც შვილის და შესაბამისად არც არავის...